- عمیدی حسینی (عَ)
عبدالمطلب بن محمد بن علی بن اعرج حسینی حلی. ملقب به عمیدالدین و مشهور به عمیدی و سید عمیدی و مکنی به ابوعبدالله است. وی از علمای امامیه در قرن هشتم هجری وخواهرزاده و شاگرد علامۀ حلی بود و در دهم شعبان سال 754 ه. ق. به سن هفتادسالگی در بغداد درگذشت و جنازه او در نجف اشرف دفن گردید. از جملۀ تألیفات اوست: 1- تبصرهالطالبین فی شرح نهج المسترشدین. 2- شرح انوار الملکوت فی شرح کتاب الیاقوت. 3- کنزالفوائد که شرح قواعد علامۀ حلی است. 4- مناسخات المیراث. 5-منیهاللبیب که شرح تهذیب علامه است. (از ریحانه الادب از مستدرک الوسائل و هدیهالاحباب و روضات الجنات)